به علت مشغله کاری وقت نکرده بودم که قسمت دوم سفرنامه رو بنویسم کامل و مدت زمان طولانی گذشت تا رسیدیم به عید و تعطیلات بهونه‌ای شد برای تکمیل قسمتهای دیگه سفرنامه.

قسمت اول سفرنامه در این آدرس برای خوندن در دسترس شماست.

همچنان در مقدمات سفر هستیم. توی قسمت قبل بلیط هواپیما و کنسرت و ماشین برای رفتن از فرودگاه ایروان ارمنستان تا تفلیس رو رزرو کرده بودیم.
حالا میرسیم تا حدودی بخش مهمتر قضیه یعنی رزرو هتل یا هاستل.

هتل یا هاستل؟ مسئله این‌است.
اگر مثل من و دوستانم به صورت مستقل از خونواده دارید سفر می‌کنید و این یک سفر خانوادگی نیست بهتره از هاستل یا هتل آپارتمان رزرو کنید تا هتل.
چرا؟ به این علت که اگر واقعا مسافرت رو برای تفریحات و گشت و گذار و کشف جاهای جدید و خوردنی های جدید اومده باشید قطعا هتل مناسب شما نیست. قراره شما از صبح بزنید بیرون و صبحانه رو بیرون بخورید و راه بیفتید توی سطح شهر یا مناطق دیدنی ای که از قبل براشون برنامه ریختید. در واقع شما فقط برای زمان خواب و نهایتا گهگاهی در صورت نیاز تعویض لباس و… به اون مراجعه خواهید کرد. از دید من رزرو هتل در اینگونه سفرها هدر دادن پولی هست که میتونست جایی دیگه به نحوی بهتر خرج بشه تا هزینه هتلی بشه که فقط موقع های خواب بهش نیاز پیدا می‌کنید و همیشه اتاقتون خالیه.

مدتی بود من درگیر تعویض خونه و انتقال به خونه جدید بودم، در همین زمان دونفر از دوستان دیگه هم موعد خونه شون تموم شده بود و دنبال خونه بودن، من خسته از اسباب کشی و اونا علاوه بر خستگی اسباب کشی، درگیری با یه صاحبخونه نفهم رو هم بهش اضافه کنید.

خروجیش میشه اینکه یه تعداد آدم خسته که نیاز به سفر دارن تا یه جا لش کنن و در واقع نفسی برای ادامه سال تازه کنن
توی این حین نمایشگاه الکامپ هم برگزار شد و رفتیم هم به غرفه ها سر بزنیم و هم دوستانمون رو ببینیم که نتیجش این شد چیکار کنیم چیکار نکنیم بریم مسافرت!
جرقه از همونجا خورده شد و شب گروهش ساخته شد و شدیم ۵ نفر که پلن مسافرت دارن.

تصمیم گرفتیم با یه تیر دو نشون بزنیم. امسال آخرین سال تور جهانی ابی بود (البته پارسالم همین حرف بود ولی نمیدونیم تا کی این حرف ادامه داره)، گفتیم بهترین کار اینه بریم گرجستان هم تفلیس رو ببینیم هم کنسرت ابی بریم و بعد هم بریم باتومی آفتاب بگیریم و خستگی در کنیم.
خب وقتی این مورد تصویب شد یه هفته توی گروه داشتیم تورها و … رو بررسی می‌کردیم.

اول از همه اینکه تورها همیشه تا ۱۰ روز آینده رو پوشش میدن و فرضا شما بخوای برای ماه بعد تور بگیری اکثرا ندارن چون نرخ ها و قیمت های پرواز ماه بعد و هتل ها و حتی قیمت دلار مشخص نیست.
تصمیم گرفتیم خودمون بدون تور بریم مسافرت رو و در واقع همه پایه بودن تا یه تجربه جدید توی مسافرت داشته باشیم تا اینکه با تور بریم و همه چیز هول هولکی بشه.
خب تصمیم بر این شد که با کمترین هزینه خودمون رو برسونیم تفلیس و در واقع بیشتر پول رو خوش بگذرونیم تا اینکه پول هتلی رو بدیم که قراره فقط محل خواب باشه برامون.

با اومدن وایبر استفاده از اینترنت روی موبایل توی ایران بیش از پیش پا گرفت و با اومدن تلگرام عملا تمام قشرهای جدید و چه بسا قدیمی روی گوشی موبایلشون الان دیگه اینترنت رو راه انداختن و برای تلگرام دارن استفاده میکنن حداقل.

توی این برهه از زمان هم اپلیکیشن هایی مثل راد*یو*جو*ان تونستن باعث بشن مردم دیگه عملا موزیک ها رو کاملا هر بار با اسم ها و کاورهای عجیب غریب از سایت های دانلود دریافت نکنن و با استفاده از این اپلیکیشن ها عملا تمام آرشیو موسیقی ایران زیر دستشون باشه هر زمان که نیاز داشتن (البته هنوز افرادی هستند که زیاد علاقه ای ندارن و ترجیح میدن همه موزیک هاشون رو از روی تلگرام رد و بدل دانلود کنند).

توی یکی دو سال اخیر مردممون توی تاکسی و BRT دیدم که از Spotify و Apple Music دارن استفاده میکنن که این خودش واقعا به پیشرفت بزرگه.

یه سری سایت هم راه افتادن که دارن گیفت کارت های این سرویس ها رو میفروشن و کاربران با خریداری اونها و وارد کردن کد پشت کارتها در اپلیکیشن یا وب سایت مربوطه اکانت خودشون رو شارژ کنن و از محدودیت های نسخه رایگان خلاص بشن.

در این بین یه سری کاربران سودجو هم هستند که یه سری اکانت هک شده Spotify رو دارن با قیمت هایی حوالی ۵ تا ۱۰ هزار تومان به فروش میرسونن یا یک سری از وب سایت ها هم وجود دارن که کاسب تحریم بوده و یک گیفت کارت ۱۰ دلاری رو به قیمت ۵۰ هزار تومان برای فروش قرار دادن.

دقایقی است که وارد سال ۹۶ شدیم. سال ۹۵ با همه خوبی ها و بدی‌هاش رو پشت سر گذاشتیم. با اینکه ۹۵ عملا سال خوبی برای من نبود و سختی‌های زیادی سر راهم قرار گرفت ولی یه موقعیت خوب برای محک زدن خودم بود که ببینم قدرت مدیریت کارهایی که هول هولکی و سریع پیش میاد و کارهای برنامه ریزی شده ام بهم نخوره چقدره!
خیلی از جاها اشتباهات از سمت احساس مسئولیت یا دوستی من یا هرچیزی که اسمشو میشه گذاشت نسبت به بقیه افراد اطرافم بوده که در واقع باعث شده به صورت متوالی داخل یه چرخه باطل بیفتم و نتونم به اهدافی که در سال ۹۵ داشتم برسم.
خیلی از جاها هم عملا دست من نبوده و باید راه رو میرفتم تا تهش بفهمم که درست بوده یا غلط. البته خب طی این ۶ سال که مستقل (شما بخون مجرد) زندگی می‌کنم سعی کردم هر بار تجربه‌ای به دست میاد اگر بد باشه دوباره از اون سوراخ گزیده نشم، البته چه کنم که گهگاهی حتی فرضا اگر وکیل هم باشی و قانون رو بلد باشی بازم ممکنه گیر افرادی که زرنگ‌ تر از تو هستن بیفتی :))

می‌خوام براتون یکی از عملیات های غیر ممکن توی ایران رو که توی یک روز کاری پشت سر گذاشتم شرح بدم. البته داستانش قدیمیه ولی خب جالبه و گهگاهی فان.
داستان از اونجایی شروع شد که یادمه سال ۲۰۱۲ یا ۲۰۱۳ بود میخواستم برم نمایشگاه Gitex دبی. خب طبق روال رفتم سراغ شرکت الی‌گشت توی خیابون وزرا و با تحقیق قبلی که چه هتل و کجا میخوایم بریم هم رفتم داخل. اون هتل مد نظر که رز ریحان رتانا بود قیمتش بالا رفته بود و صد البته تو اون تایم جای خالی نداشت. خود اپراتوری که اون پشت نشسته بود پیشنهاد یه هتل دیگه به اسم الغریر ریحان رتانا رو داد بهمون که تازه چند ماه از ساختش گذشته بود و نو بود عملا. همونجا یه تحقیق کوچولو کردم و ظاهرا خوب بود جاش و سفارش اتاق دادم. و همچنین درخواست ویزا رو هم گذاشتم به عهده خود الی گشت و هزینه رو پرداخت کردم.

دیدی بعضی اوقات مهمترین چیزا از جلو چشمت پنهون میمونه؟ همون داستان برای منم اون روز صدق میکرد. برگشتم خونه دیدم ای دل غافل من یادم رفته کارت معافیت سربازی رو اقدام کنم. از هرکسی هم پرسیدم گفت یه پروسه دوماهه داره که باید دفترچه پر کنی و بری شورای پزشکی و فلان و فلان بشه تا بعدش صادر بشه برات و این در حالی بود که دقیقا من دوهفته بعد باید جیتکس میبودم و هزینه رو هم داده بودم.

نزدیک ۷ سال بود دست به نوشتن برای وبلاگ نشده بودم، یه جورایی نمیدونم از کجا شروع کنم یا اصلا از چی شروع کنم!

کسایی که من رو نمیشناسن بدونن سالهای قبل خیلی کارای مختلفی کردم تا به اینجایی که الان هستم رسیدم . از رنگ کردن ساختمون، کارای هنری، فروشگاه آنلاین، فروش سرور به شرکت های مختلف، فروش پی پال و… گرفته تا کلی کارای دیگه.

توی هرکدوم تجربه های جالبی بدست اومد و همشون برای من یه جور تست و چلنج بود که خودم رو محک بزنم که بدون اینکه کسی کمکت کنه تا کجا میتونی پیشرفت کنی حتی بدون داشتن یه نفر کانکشن و کسی که تو رو سر یه کاری قرار بده تا توی اون پیشرفت کنی.

اینکه چطوری افتادم تو حوزه طراحی رابط و تجربه کاربری بماند توی یه پستی دیگه توضیحش میدم ولی خب حدودا ۷ سالی که وبلاگ ننوشتم برای این بود که توی این حوزه پیشرفت کنم و به صورت جدی دنبالش کنم.

یه جمله معروف هم داریم میگه

کوزه‌گر از کوزه شکسته آب میخوره

بر مبنای همین ضرب المثل منم طراح User interface برای کلی از شرکت ها هستم ولی برای خودم وقت ندارم دست به کد بشم به علت مشغله کاری. البته قول میدم به زودی زود طرح رو بهبود بدم و یه دیزاین جداگانه مخصوص برای خودم طراحی کنم. فعلا از قالب آماده ای که خریدم استفاده میکنم تا یه ذره سرم خلوت تر شه. شاید توی عید برسم اینکارو انجام بدم.

پس تا اون موقع تحمل کنید فعلا

پ.ن: عکس مربوط به جشنواره وب و موبایل ۱۳۹۵ هست که گرفتم. ایده بهتری برای عکس هدر به نظرم نرسید